Kalendarz adwentowy

Trzeci dzień grudnia, to trzecie okienko w adwentowym kalendarzu. Przyznajcie się, kto grzecznie zjadał po jednej czekoladce, a kto otwierał wszystkich okienka?

Wieńce i kalendarze adwentowe zadomowiły się u nas na dobre, ale ich geneza wywodzi się z XIX-wiecznych Niemiec. Jest to jeden z niewielu zwyczajów świątecznych, którego początki można dokładnie określić.

Pierwszy adwentowy wieniec powstał w Hamburgu w 1839 roku. Pewien pastor, który był jednocześnie opiekunem sierocińca, postanowił ułatwić swoim podopiecznym orientację w czasie, jaki pozostał do wyczekiwanego Bożego Narodzenia. Przygotował dla nich duże koło z 24 świeczkami, symbolizującymi kolejne dni adwentu. W czasie codziennych spotkań zapalali wspólnie kolejne świeczki. Pomysł okazał się na tyle dobry, że pastor wykorzystał go także podczas spotkań z dorosłymi. Zmodyfikował go nieco i zamiast 24 świeczek pojawiły się tylko 4 – symbolizujące kolejne niedziele adwentu. Wieńce adwentowe w tej formie zyskały ogromną popularność na terenie Niemiec. Z czasem zadomowił się w wielu innych krajach, również w Polsce. Wzbogacono je o dodatkowe ozdoby i symbolikę – zimozielone iglaste gałązki symbolizują życie wieczne, kolisty kształt oznacza, że Bóg jest wieczny, a świeca to światłość jaką dla wszystkich chrześcijan ma być Jezus.

Zwyczaj kupowania albo samodzielnego wykonywania kalendarza adwentowego również wywodzi się z Niemiec. Podobnie jak wieńce mają pomóc dzieciom w odmierzaniu czasu pozostałego do świąt i osłodzić oczekiwanie. Każdego dnia adwentu otwiera się kolejne okienko czy szufladkę, w której znajdują się drobne upominki albo słodycze.

Miłego odliczania!

Marlena Jakubczyk/MZW

Il: Kalendarz adwentowy z około 1910 roku zaprojektowany przez Ernsta Keplera i Gerharda Langa